Ingeborg Schrijft: Marathon Man

Vannacht lag ik wakker. Flashbacks van de afgelopen twee jaar kwamen voorbij als plaatjes in een toverlantaarn. De uitdrukking op zijn gezichtje toen hij de diagnose kreeg, Doede in een ziekenhuisbed onder een deken met gekleurde strepen, hij en ik eindeloos Uno spelend met kotszakje op tafel, het aanprikken van zijn port-a-cath wat nogal eens mislukte, de bekers chocomel die ik in de nacht voor ons haalde op de afdeling, het uitzicht over de weilanden achter het Prinses Maxima Centrum als hij even sliep na zijn MTX behandeling, zijn gezichtje als hij wakker werd na narcose. Zo zijn er veel herinneringen die mij soms in het donker en de stilte overvallen maar vannacht was toch bijzonder en een tikkeltje onwezenlijk. Doede liep gisteren namelijk een halve marathon met zijn vader en vannacht merkte ik hoeveel mij dat eigenlijk deed. Blijkbaar daalt dat bij mij wat later in en heb ik de tijd nodig om bij mijn gevoel te komen. 

Ik sta ze op te wachten en zie hem als eerste aankomen. Felblauw shirt, medaille deinst mee op zijn borst. Maar ik zie vooral die veelbetekenende glimlach! Ik omhels hem en voel zijn sterke lijf onder mijn armen.

Nog geen 5 meter

‘Mam, ik werd echt een beetje emotioneel toen ik finishte’, zegt hij zacht. Met de muziek van Interstellar in zijn oortjes was hij met een sprintje naar het einde van de race toegerend. Veel mensen stonden langs de kant te juichen en hij? Hij vond het fantastisch. Ondertussen eet hij het goed gevulde halve stokbrood smakelijk op. ‘Twee jaar geleden kon ik nog geen 5 meter rennen zonder te denken dat ik een hartaanval kreeg.’
Ik luister en vertel hem hoe onvoorstelbaar trots ik op hem ben. We rijden terug naar huis en Jim, zijn vader, en hij kletsen honderduit over de route en dat dit naar meer smaakt. De marathon van New York samen met zijn vader en zijn broers? 

'The tigers come at night'

Ik luister naar hun verhalen maar krijg mijn eigen emoties niet helemaal op een rijtje. Wat voel ik nou? Het besef dat het nog maar een jaar geleden is dat hij onder dat dekentje met gekleurde strepen lag, vliegt me een beetje aan. Maar waarom? Ik luister verder en besluit het maar even zo te laten. 

In het donker marcheren de herinneringen toch allemaal voorbij want ‘The Tigers come at night’, zeggen ze in Amerika. Gek is dat, die uitgestelde emoties. Blijkbaar was de finishlijn niet het moment om ze helemaal toe te laten. Uit zelfbescherming, het was te overweldigend. In de nacht laat ik de lelijke herinneringen mij overspoelen, ze ebben weg. Ik omarm de mooie plaatjes en hoop een grote poster te maken volgend jaar bij de finish in New York. 

Ingeborg

Ingeborg (52) schrijft over haar ervaringen als moeder van Doede (19) die in de zomer van 2021 gediagnosticeerd werd met Acute Lymfatische Leukemie. Het opvoeden van een ernstig zieke puber kent zo zijn eigen uitdagingen. Inmiddels is hij klaar met zijn behandeling en studeert hij in Groningen. Ingeborg schrijft over haar twijfels, zorgen en onzekerheden als moeder om die voor zichzelf op een rijtje te krijgen en anderen wellicht tot steun te kunnen zijn.