Muziek in mijn lijf

Ken je dat, dat je na jaren terugkomt op plekken waar je als kind kwam, en dan verbaasd bent over hoe klein de dingen zijn? Ik ben opgegroeid in Dokkum, in het Noorden van Friesland. Toen ik er woonde, leek alles weids en ruim. Als tiener had ik een krantenwijk en slingerde ik in de donkerte van de ochtend voor mijn gevoel kilometers door de oude binnenstad. Als ik er nu wel eens terugkom, valt me vooral op hoe klein het aandoet en hoeveel kleine straatjes en steegjes en hoekjes er wel niet zijn. Een van die straatjes heet toepasselijk de Kleine Oosterstraat en daar staat een klein schooltje waar tot 2012 een natuurmuseum gehuisvest was. Als jongetje van een jaar of acht bezocht ik dat museum veertig jaar geleden met mijn klas. Een opdracht herinner ik me nog steeds: luisteren naar muziek en dan tekenen wat in je opkomt. Met elkaar én ieder op zijn of haar eigen manier. De ervaring boorde iets in me aan dat ik eerder niet kende. Er kwamen beelden en kleuren tevoorschijn! Op de tonen van een stuk klassieke muziek tekende ik in groen en blauw en geel en zag landschappen verschijnen, bossen, bergen. Toen ik die middag thuiskwam probeerde ik de ervaring te herhalen. Tevergeefs.

Wat muziek losmaakt

Nog steeds helpt muziek mij om te voelen wat er in me leeft. Ook in de tijd dat onze jongste leukemie had, en ver daarna. Me laten raken door muziek en soms erin zwelgen waren en zijn manieren waarop ik de verbinding met mezelf terugvind in intensieve tijden. In de jaren van Dorje’s behandeling was de auto daarvoor mijn favoriete plek. Een paar keer werd ik onderweg overvallen door de impact van muziek en voelde ik de tranen in mij opwellen. Ik heb er geen moeite mee om mijn tranen te tonen, en toch komen ze niet zo snel als ik met anderen ben. Ik ontdekte dat niet alleen luisteren en de trilling van het geluid in mijn lijf me raakten, maar ook dat meezingen het verdriet en de machteloosheid in mijn lijf losmaakte. Een van de nummers waarin zingen, muziek maken en zwelgen bij elkaar bleken te komen, was ‘That lucky old sun’. Het nummer is in de afgelopen 75 jaar door allerlei artiesten gecoverd, en ik ging vooral goed op de versies van Willie Nelson, Ray Charles en Aretha Franklin. En niet te vergeten mijn eigen gepingel op de piano op verloren ogenblikken. Temidden van alles dat zwaar kan zijn is er dan muziek!

Ik ontdekte dat niet alleen luisteren en de trilling van het geluid in mijn lijf me raakten, maar ook dat meezingen het verdriet en de machteloosheid in mijn lijf losmaakte.

Veerkracht

Het gebeurde me een keer dat er een paar dikke tranen over mijn wangen biggelden terwijl Dorje naast me in de auto zat. Hij keek me schuin en ongemakkelijk aan. Ik weet hoe ongemakkelijk het voor hem is om te zien dat ik geraakt ben. Tegelijkertijd hoop ik dat hij leert, van mij en van andere mannen, dat ons lijf goed voor ons zorgt. Dat ons lichaam huilt met een reden, lacht met een reden, zucht met een reden, steunt met een reden, roept met een reden en zwijgt met een reden. En dat het, wat mij betreft, een kracht is om daar gehoor aan te kunnen geven. Veerkracht.

Christiaan

Christiaan Zandt blogt over zijn ervaringen als vader van Dorje (11) die in oktober 2015 en in 2020 werd gediagnosticeerd met Acute Lymfatische Leukemie. Hij herstelt momenteel probleemloos van een stamceltransplantatie. 

---

Wil jij ook de kracht van muziek ervaren? Op dinsdag 7 mei 2024 organiseert Vereniging Kinderkanker Nederland, in samenwerking met Stichting Muziekids en het Conservatorium van Amsterdam,  een bijzondere benefietavond in het Concertgebouw in Amsterdam.

Kinderen & jongeren die leven met kinderkanker spelen hun favoriete nummers, samen met bekende artiesten als MEAU, Typhoon en Alain Clark. Via muziek vertellen zij hun waardevolle en indringende verhalen. Een lied vertelt soms wat niet te vertellen is of maakt een gevoel los wat niet uit te leggen is. Presentator Jay-Jay Boske gaat met de jonge artiesten in gesprek over hun ervaringen.
Mis het niet! Kom naar dit unieke concert en beleef de kracht van muziek.